Sutley vallei in

Rishikesh is achter de rug.
Maandag ben ik toch maar om 18.00 uur de gezamenlijke vikram ingestapt. Dit ondanks dat ik niet met volle maan wilde reizen. Nu blijken er 2 kalenders te zijn. De ram meditatiekalender. Deze gaf de zondag aan volgens hem en we hebben dus een meditatie aan het strandje gedaan in de buurt waar shiv ananda verlichting vond. Was een mooie plek en ik had me goed ingepakt tegen de kou.
Maandagochtend nog even ochtend yoga en meditatie, inpakken, relaxen en wegwezen. Van Tjintia een stevige ijzere ketting gekregen om de bagage in de trein mee vast te maken. Dir maakt de kans aanzienlijk kleiner dat deze verdwenen is na een nachtje slapen in de trein.
Ik ga de bergen in. Daar lijken de mensen altijd wat vriendelijkere en eerlijker maar je weet maar nooit.
Het is dus maandagavond 19.30 als ik aan kom op het busstation van Rishikesh. Volle maan en wat blijkt, er gaat geen bus naar Haridwar. Ook de rikshaws kunnen niet. De weg is geblokeerd. Sommigen zeggen een staking anderen geven het een natuurlijke oorzaak. De stand van zaken is voor mij hetzelfde. De late bus naar Shimla kan ik op mijn buik schrijven.
Er gaat nog een bus naar Dehra dun. Op goed geluk pak ik deze.
Op het station blijkt dat er over 3 en half uur een bus naar shimla vertrekt. Mooi zo om 00.00 uur en er is geen volle maan meer. Uit statistieken blijkt dat er met volle maan meer ongelukken gebeuren.
Even wat chapati's bestellen. Wat verbaasde gezichten want wie eet er nou droge chapati's. De verbazing verdwijnt wanneer ik mijn pot pindakaas uit mijn koffertje tover.
Ik ben een grappig boekje aan het lezen over een autistische jongen die onderzoekt wie de hond van de buren heeft vemoord. Nadat de 5de rat (ja tante mia) achter mijn tas vandaan komt, besluit ik maar op het perron verder te lezen.
Om stipt 00.30 uur (maar een half uur te laat) vertrekt de bus van het goede station in Dehra dun. Wat blijkt de bus gaat naar Rampur. Dat is 5 uur verder dan shimla mijn kant op. Ik besluit het tegen mijn principes in maar een lange rit te laten worden (6 vindt ik wel voort lang genoeg). De wegen zijn voortaan stukke beter in India. Zelfs in de bergen lijkt progressie te worden gemaakt.
Onderweg komt er een jongen langs me zitten. Hij wil dat ik naar de universiteit van Shimla kom en een tijdje met hem optrek. Ik besluit naar Rampur door te reizen. Het is nogal een zekere en hangt de hele weg de leraar uit. Dit is ook een vak en men moet weten wanneer de aandacht verslapt van degene die aanhoort. Hierin faalt hij. Hij had wel enkele mooie anekdotes en verhalen over shiva die ik mooi kon plaatsen in mijn kundalini meditatie. Hij vertelde oa. dat shiva blauw was omdat hij een levensgevaarlijk gif inslikte om te behoeden dat de mensheid vergiftigd zou worden. Om het hele verhaal kort te houden. De amrit (heilige nektar hebben we wel in ons bezit. Ik weet als we leren het puntje van de tong leren omkrullen en binnen in het het gat van de neus krijgen geduwd dan kan deze nektar worden geproefd. Dit geeft een gevoel alsof we verlicht zijn. Wetenschappelijk is dit bewezen dat wanneer we dit doen dan wordt een klier in het lichaam gestimuleerd die hormonen vrij maakt.
Verderop bij een theestop komt een jongen met me praten. Hij vraagt of ik mee ga naar zijn familie die een appelgaard bezit hoog in de heuvels. Ik zeg dat ik op doorreis ben maar de terugweg, als er tijd is, misschien wel binnen wip. Hij gaat een stukje met de bus mee. Dan zit ie wel erg dicht tegen me aan dus ik denk dat ik zijn aanbod maar over sla. Hij zegt top mannequin te zijn voor lokale reclames. Dit laatste komt er uit als ik doorvraag.
De vallei is prachtig en erg steil. De huisjes lijken tegen de bergwand te zijn aangeplakt. Er zijn veel mensen die met apparte hoedjes rondlopen die 3 kwart omringd zijn met groene stof. Het topmodel vond deze mensen stinken want ze wassen zich maar eens per week. Ik heb maar niet verteld hoe lang mijn sweater niet gewassen is. Hij zit nog vol porridge van Ganesh en mijn mouwen bezitten een halve maaltijd linzen (voor als de nood hoog is kan ik gaan zabbelen.
De weg is echt prachtig en zolang ik geen uren in het gangpad hoef te staan tussen de andere 40 of zo reizigers kan ik er geweldig van genieten. Niet vaak heb ik zo'n weg afgelegd langs wanden die soms tijden lang vertikaal omhoog staan. Ongelofelijk dat ze het zo open houden.
Rampur is een druk stadje van ik denk een paar honderd huisjes.
Er is een mooi paleisje dat van binnen niet te bezichtigen is. Ik ben een tijdje een boeddhistisch tempeltje in gegaan waar ik met de hinuistische bewaarder heb gekletst. Die 2 geloven lijken hier prima samen te gaan. In sommige Hindu tempels zijn zelfs beelden van Boeddha te zien.
De volgende dag probeer ik de enige internet optie in Rampur. De computer heeft meer weg van een telraam en het verbaast me dan ook niet dat na een kwartier wordt gezegd dat internet het voorlopig niet doet.
Ik neem de bus van 1.30 uur. Hij rijdt met mij als enige passagier aan. De chauffeur vindt het prima dat een vriend even oefend om in de bus te rijden. Deze zwalkt over de weg. Hij parkeert hem later in een greppel. Wonder boven wonder krijgen ze het gevaarte er nog uit.
De bus krijgt een beurt. De remmen worden bewerkt en dat doet me goed. Helaas wordt dit veiligheidsaspect te niet gedaan doordat de chauffeur de tijd benut om een joint te roken. Voor het eerst vindt ik het niet erg dat de rit enige tijd wordt uitgesteld. 20 minuten later moet ik er toch aan geloven. De chauffeur rijdt Rampur weer in om de bus vol te laden met mensen. De rit die hierop volgt duurt geen 1,5 uur maar 3,5 uur. Het is een prive onderneming. De tempelbewaarder in Sarahan, waar ik 2 nachten zal doorbrengen, vertelt dat het de traagste bus is die er is.
Sarahan staat bekend om de Bhimbetkatempel. De zoete muziek die gedurende de dag enkele malen wordt gespeeld en waarmee ik 's ochtens om 6.00 uur wakker wordt gezongen laat niet merken dat hier tot eind 19de eeuw nog mensenoffers werden gebracht. Nu zijn alleen de vrouwelijke beesten de pineut en maar eens in de 3 jaar is een waterbuffel aan de beurt. De bloodsporen zijn achter op de plaats te zien en de met veren beplakte steen verraad dat het niet de gebruikelijke pan (beatlenoot) is die ze hier graag kauwen en uitspugen) Dit laat in heel India een spoor van rood achter.
Sarahan is prachtig. Ik ben nog een steile berg op gewandeld tot ik de andere kant van de vallei kon zien. De loofbomen hebben prachtige herfstkleuren en de bladeren vallen als sneeuw op de grond. Een pad was dan ook niet te volgen.
De volgende dag verliep voortvarend. Om 7.00 uur heb ik een bus naar de hoofdweg gepakt waar ik aansluiting vond op een vervolgbus naar rekong peo. In het begin kwam er een man langs me zitten. Hij wilde aan het raam. Hij gebaarde naar zijn plastic fles waar in nederland goedkope slaolie in zit. Hier zat deze nog half vol met iets dat naar benzine stonk. Hij gebaarde dronken te zijn en te moeten overgeven. Ik achte het niet nodig om een dronkelap ter wille te zijn en mijn prettige raamplaats af te staan. Gelukkig hoefde de man het 1ste uur niet over te geven en kwam er een plek vrij elders aan het raam.
Nu in Rekong Peo ben ik aan het wachten op mijn inner line permit. Dit is zo gemaakt maar er is een vergadering. Ik heb dus even tijd om te typen.
De plannen zijn 2 dagen kalpa en dan naar Tabo
Nu ga ik jullie verhalen lezen. Als er nog tijd is zal ik reageren. Het gaat u goed.