spiti, kinnaur en baspra vally of zoiets

Eindelijk een berichtje. Hier is het niet echt mogeliijk water te tappen om de billen te poetsen en wc papier hebben ze ook niet. Laat staan dat internet overal voor handen is.

Ik heb er net een fgantastische 3 weken op zitten. De busritten warten prachtig. Telkens als ik door de bergen ga, vraag ik me af hoe die arme biharies die voor 1 euro per dag hun leven wagen het toch mogelijk maken vboior het verkeer om daar te kunnen rijden. Deze tocht was wel erg spectaculair en iedereen aan te raden. Het gebergte kreeg steeds verschillende vormen en kleuren (wel allemaal bruin en wit in deze tijd van het jaar). Ik zal er verder mijn amateur dichtonkunde maar niet op los laten. Vele goeig bedoelde projecten vlogen door mijn hoofd maar daar zal zoals meestal niet veel van komen. Hier en daar heb ik er voor gezorgd dat ik mijn wandelschoenen en mijn wandelstokken niet helemaal voor niks heb meegenomen. Van Nako ben ik naar Tashigang gelopen waar een oud kloostertje was. Halverwege begon het te sneeuwen. In het begin ging het nogal maar wat verderop begon de weg steeds minder zichtbaar te worden en het werd steeds mistiger. Omdat ik nog niet zolang op 3600m vertoefde en omdat ik van Yoga geen wandelconditie krijg ging het dus wat moeizaam. Blij dat ik de 1ste huisjes in de mist zag opduiken. En blij dat ik de regenbroek, die pa en opa hebben gebruikt om door het hollandse weer naar hun werk te gaan, bij had. Bleek ik de enige verkeerde afgslag te hebben genomen en onder in het dorp te zijn beland. Een klimmetje dat de gemiddelde inwoner daar in 5 minuten af zou leggen duurde bij mij nog eens 30 minuten of zo. Mede veroorzzakt door het hier en daar binnen banjeren een gewone woning die ik voor het boeddhistisch kloostertje aan zag.

Toch eindelijk aangekomen werd ik hartelijk verwelkomd door de enige Lama (geen spuugbeest maar een boeddhistische priester) hartelijk verwelkomd. 2 dagenb ingesneeuwd vooral in zijn hokje gebleven. Hij verzorgde 3 heerlijke maaltijden per dag. Niks vroeg hij er voor, zelfs mijn verrekijker, mijn cashewnotenkaas en mijn koekjes hoefde hij niet. Stiekem toch maar wat centjes achter gelaten om naar de tandarts te kunnen. Hij had al een tijdje kiespijn. Tanden poetsen deed hij niet want dat deed te veel pijn.
Heel de dag door was hij aan het bidden en mediteren en voor eten aan het zorgen. Uiteindelijk mocht ik toch helpen om met de sneeuwschuiver een pad te maken en het dak schoon te vegen. Ging natuurlijk wat klunzig. De 20 bewoners van het dorp hadden afgevaardigden gestuurd maar de klus was al geklaard.

De 2de keer dat ik ingesneeuwd ben, was ik kee gompa. Heb ik me lekker luxe met een taxi af laten zetten. Eerst even naar een dorpje op 42oo meter gaan kijken.
In de gompa dus 2 nachtjes gebleven. Daarna kon ik met vervoer van het klooster mee terug want spiti nieuwjaar was op komst en dat werd gevierd met een riante maaltijd. De kloosterkok ging inkopen doen, een mooie gelegenheid voor mij om mee te rijden in de plaats van door de sneeuw te ploeteren.
Ik heb daar vooral in in de keuken getoefd. Was er nogal fris en de monniken hadden geen tijd om me de tempel te laten zien. Bij hun gebedeb was ik ook niet welkom. Verder waren ze allervriendelijkst.
Hier en overal in de valleien vroegen ze zich af wat ik op deze tijd van het jaar kwam doen. In 3 weken ben ik maar 7 toeristen tegen gekomen en die maakten allen een snelle taxitocht van een dag of 7 max. 1 Uitzondering was een jappanner met dreads tot op de kont in Kalpa (een van de vele middeleeuws uitziende dorpjes op de weg met leistenen daken. Al worden deze snel vervangen door golfplaat.).
Hij was daar al een maand en is Dharamsala ontvlucht omdat het steeds minder een relaxt Boeddhistisch bolwerk is en meer een toevluchtoord voor ganjarokende herriemakers. Klopt dat een beetje Kelly? Volgens mij is het nog steeds leuk. Goa van het noorden zullen we maar zeggen. De lokale jeugd zou ook een graantje mee willen pikken van de alcoholzucht en blowzucht van de westerlingen. Het probleem is dat ze er niet zo goed mee om zouden kunnen gaan. Ikku niet wetuh.

Na Kalpa kom ik dus in Nako aan. Veel guesthouses, in de hele vallei trouwens, wat de drukte in het hoogseizoen verraad. Maar helaas allen zijn gesloten. Gelukkig was een familie zo vriendelijk om de kamer van de grote broer vrij te maken. Die was er toch niet. 1 probleempje geen water voor de billen te poetsen en te douchen. 1 winkeltje open maar geen mineraal water en geen wc papier. De billen werden dus maar gepoetst met stukjes van een papieren zakje waar ik mijn geliefde eclairs in kreeg in dit winkeltje. 1 week later zou ik eindelijk een weinkeltje vinden met wc papier. Hier hoog in de bergewn werkt het principe van de billen poeten met water ook niet zo want dat is te koud en doet de suiptantie eerder aan de billen plakken dan verwijderen.

Verder kom ik net terug uit chitkul. Dat was schitterend. Zoals de reisbijbel (lonely planet) al vertelt zou het hier de een van de mooiste stukje Himalaya zijn. 2 dagen heb ik wat rond gehobbeld. Soms tot kniediep in de sneeuw. Vandaag ben ik over de weg van Chitkul naar Sangla gelopen en waarempel ze hebben hier een internet verbinding.

Al met al een prachtige tocht. Binnen een paar dagen zit ik in de warmte als alles goed gaat. Kan mijn baardje van 3 weken er af. De 40 gepaseerd en hij vertoont enkele spierwitte haren. Ik zit nu laag genoeg om er zeker van te zijn dat het geen sneeuwvokken zijn.
Hier in sangla nog naar een van de mooiste dorpjes van de trip wandeld. Lijkt wel tegen de bergwand aan geplakt.
De shop gaat dicht dus de rest hoor je wel als ik thuis ben, als het allemaal in de hersenpan blijft plakken. Ga naar Goa dus ben er bang voor.

De groeten geen tijd voor antwoord.
Gil de hond in mijn boekje is met een hooivork vermoord. Hebben we hetzelfde verhaal voor.

Ps mijn verhaal is niet chronologisch

Daaag allemaal en denk eraan geniet van het werk op de grote beek altijd beter dan hier aan de weg te werken.