India toch

Het heeft er even om gespannen maar we zijn er. En dat kwam wel zo:
Ik stuur mijn paspoort op naar een ander visumburo dan dat van vorig jaar. Daar kreeg ik een paar dagen voor tijd het verkeerde paspoort naar me op gestuurd. Uiteinelijk kreeg ik het nog op tijd opgestuurd. Dit gebeurde wel per koerier. Deze kosten en die van een versnelde aanvraag werden bij de kosten van het visum opgeteld en, jawel, voor kosten van de reizger gerekend. Nou ja ik was al blij dat ze het nog voor elkaar hadden gekregen dus laat maar zitten dat geld. Het kosten die gemaakt zijn om het verkeerde visum naar de eigenaar van het andere paspoort zou ik terug krijgen,. Ook dat is ze niet gelukt.
Dus ondanks dat ik een prettig en soms gestoorde reis heb gehad, probeerde ik het dit jaar maar eens bij een ander visumburo. Dit is al de derde want de 1ste keer kreeg ik een visum dat te kort geldig was en moest ik er snel nog een regelen.
3x is scheepsrecht. Schrap dat gezegde maar uit de dikke van dalen en elk ander woordenboek dat alleen waarheidsgetrouwe spreekwoorden wenst te plaatsen. Schild een hoop papier en dus bomenkapperij.
Op elke regel is een uitzondering. Dus als dit de uitzondering is dan kunnen ze toch 3 maal scheepsrecht laten staan. Zo is alles natuurlijk goed te praten. Maar dat is het misschien ook wel.
Nou dus dit jaar een verse start met visumservice.nl. 12 dagen voor tijd stuur ik mijn papieren op. Het zou 3 dagen duren. Na 8 dagen op vrijdagh heb ik ze maar eens gebeld waar mijn paspoort was. Dit was nog op de Indiaase ambassade, Hij zou het waarschijnlijk vrijdag avond krijgen. Ik zou nog teruggebeld worden. Op elke afspraak is ook een uitzondering. Zo ook op deze en werd netjes niet teruggebeld.
Zaterdag heb ik ze maar eens gebeld. Maandag zou ik hem misschien krijgen. Het zou ook kunnen dat ik voor een interview naar de ambassade zou moeten komen, rond 11.00 uur. Dit zou betekenen dat ik na mijn nachtdienst in de auto van Atje zou moeten springen en via vluchtstroken de files zou moeten passeren om op tijd voor het interview te zijn.
Maandag moest ik natuurlijk bellen en kwam het verlossende woord. Het visum was binnen. Per koerier wordt het, natuurlijk op mijn kosten, naar schiphol gestuurd waar ik het de dag er op kon ophalen voor vertrek. Hij zou me nog bellen. In middels heb ik begrepen dat het de regel is om niet te doen en ben er nog niet achter of er een uitzondering op bestaat bij dit visumburo. Om het wat te verzachte. Ze waren wel vriendelijk en uiteindelijk is het toch gelukt. Mijn noodscenario, transit naar Kathmandu of Colombo) kon de kast in.
In het vliegtuig had ik op beide vluchten het geluk om bij de nooduitgang te zitten. Dit geluk betrof niet dat het om een gammel toestel leek te gaan maar de beenruimte.
Vanaf Istanboel zat ik naast een duiter die al 20 jaar in India naar de zelfde gebieden ging op te rotsklimmen. Hij ging eerst in Nagar, Himachal pradesh. Daar haalde hij ook zijn hasj om de rest van de maanden door te komen. Daarna ging hij in de buurt bij hampi een paar maanden bolderen (rotsklimmen tot een meter of 10 hoog met een matras er onder zodat de kans dat je je nek breekt minimaal wordt. Daar woont hij in een grot. Vorig jaar had hij gezelschap van een cobra. De beren en luipaarden die er wonen houdt hij op afstand met een vuurtje tijdens de nacht. Thuis, in Berlijn rijdt hij op een een fietstaxi, chinese stijl, om centjes te verdienen.
Atje die grot is wel iets voor ons.
Atje heb ik tijdens het scypen mijn prachtige hotelkamer in Delhi laten zien en paharghanj, de plaats waar de meeste backpackers op zoek gaan naar een hotelletje. LANG LEVEN DE TECHNIEK!!
Ik zat weer in mijn geliefde bright hotel, tegenwoordig yakshi genaamd.
Bij de railwayreservationoffice bleek de toeristquota nog niet vervuld te zijn. Dus 's middags zat ik al in de trein naar Haridwar. Jaman een musicus en kenner van biologische landbouw die volgende maand zijn 1ste novel uitbrengt, zat bij mij in de trein. Hij komt al 20 jaar in Laxman jhula. Vroeger was het niet meer als een paar saddhu's onder een plastic zeiltje waar je kon slapen. De wilde olifanten vlogen je om de oren, waarschijnlijk voor de helft ontstaan in de geest na het roken van de zoveelste chilum.
De trein kwam uiteinelijk maar 1,5 uur te laat aan omdat er wat mensen onder een trein voor ons waren gesprongen. hari ohm
Jamal en ik hebben een taxi gepakt en net voor de hekken van Hari Peeth dicht gingen kon ik nog binnen om mijn geliefde kamer 112 te bemachtigen.
Tegenwoordig is het steeds meer een oord voor binnenlandse en buitenlandse toeristen . De binnenlandse voor een deel voor de bikinimeisjes. De bikinimeisjes voor de yogaleraren, de yogaleraren voor het geld en de bikinimeisjes. Ze komen hier ook voor te raften, illegaal alcohol te drinken op het strand. Nou ja het is hier nog steeds leuk. Hari Peeth lijkt in zijn tijd stil te staan. Santos, de belgische kunstenaar en tatoo-artiest is er nog steeds. Zo ook Marc.
Cynthia en ganesh (die laatste inmiddels 4 jaar gepasseerd) waren net weg toen ik kwam. Voor degene die mijn vorige verslagen heben gelezen. Ganesh is nog steeds een wilde olifant die graag aan dingen zit die eigenlijk heel zouden moeten zijn.

Ik stop er maar eens mee. Bedenk me dat het verslag al erg lang is en dat de stroom hier geregeld uitvalt.

Dus dat een andere keer maar weer.