de bus
Door: huh uh
Blijf op de hoogte en volg perik
27 November 2012 | India, Kochi
Ik was het al weer vergeten. De dag ervoor was ik uit verveling het vervolg van mijn reis aan het plannen. Wetende dat dit nutteloos is want die plannen gaan meestal niet door. Alles was in maximale reisdagen van 5 uur gehakt. Maar waarom eigenlijk. Sommige mensen vinden het allemaal prima om met lokale bussen door India te reizen. Je hebt er natuurlijk bij die dit zeggen om zich moet in te praten en beter vervoer niet kunnen veroorloven. Je hebt er die altijd geluk hebben gehad. Je hebt er mensen bij die gewoon zeer gelijkmoedig zijn en alles zonder al te veel innerlijke emoties ondergaan. Daar mediteer ik al jaren voor. Al de busreisjes tot voorheen waren ook prima mte doen. Goede zitplaats, maximaal 15 minuten staan.
tijdens mijn eerste ritje met de bus in kerala had ik het systeem nog niet zo door. Ik stap in een bijna lege bus in en ga lekker vooraan zitten zodat ik nog van de omgeving kan genieten. Al vlug wordt de bus drukker en al gauw ben ik omringt door vrouwen. Ik ruik eens onder mijn oksels maar die ruiken niet naar axe. Na 5 minuten heb ik door dat hier het pakistaanse en iraanse model van kracht is. Alleen zitten de vrouwen hier voor in de bus en de mannen achter. Ik vraag het de conducteur nog maar even voor de zekerheid al zei het giebelen van de dames al genoeg. Ik ben dus maar wat naar achteren geschoven. Dit was nog wel grappig te noemen.
Toen ik mijn telefoon ging ophalen was ik met een , zogenaamde, fast bus. Dit zijn intercities. Ze nemen hun naam wel zere neus dus super fast zijn ze wel. Toen deze door een andere superfast bus werd ingehaald vroeg ik me al af of dit wel verstandig was. En ja hoor nog geen 10 miuten later stonden we stil. Er was een wegversperring. De superfst bus die superfast bussen inhaald, had dit voor de laatste keer gedaan. De vrachtwagen waar die tegen aan geknald was, had ook zijn laatste vrachtje vervoerd. Nog een wonder dat de mensen alleen wat schrammetjes bleken te hebben. Ik heb nog gevraagd of ik nog iets kon betekenen betreffende mijn minimale kennis van ehbo. Dit bleek, zover ik kon achterhalen , niet nodig te zijn. Beschramde mensen wilden ook niet dat ik mijn plaats in de inmiddels overvolle bus af stond dus al met al liep dit ook gunstig af.
Een volgende rit was de rit door de bergen van Kumily naar Kochi. Eerst even dit. Ik ben er van overtuigd dat je als F1 coureur over een flinke dosis talent en doorzettingsvermogen moet beschikken. Daarnaast dien je het geluk te hebben van een goed netwerk en voldoende sponsorgelden. Over dat laatste had onze chauffeur waarschijnlijk niet de beschikking. Voor de rest zou hij zich prima staande houden in het veld van F1. Vettel zou hem misschien te snel af zijn maar ik geloof echt dat hij, zelfs met zijn bus nog in de punten zou rijden op elk circuit dat niet omhoog ging.
Van Kumily is het dus voornamenlijk berg af en een bochtig parcour. Sommigen van de passagiers kunnen daar minder goed tegen. Zo ookmijn buurman die plots over me heen boog, daardoor het grootste deel van zijn ontbijt via oneigenlijke weg buiten de bus wist achter te laten. Ik schoof dus door naar de stoel aan de binnen pad om mijn buurman de frisse lucht en een open raam te gunnen. Dan maar even geen koffie en thee plantages.
Voor ons was het ook al zover waardoor mijn buurman nog net op tijd het luik naar beneden kon laten vallen om de voorraad van de jongen voor ons niet via het raam bij ons weer binnen te krijgen. Dat doet me denken aan die keer dat ik in een trein in India mijn raam niet op tijd dicht deed waardoor mijn haar en een deel van mijn gezicht het voedsel van een zieke jongen over zich heen kreeg. Nog een uurtje of 6 te gaan. Servetje er over en verstand op 0 dan kom je er vanzelf.
Nu terug in deze bus. Het binnen pad was goed gevuld wat inhield dat er iemand met zijn kruis op mijn schouder hing zonder er om gevraagd te hebben. Ja toen wist ik weer waarom ik mijn reisjes in stukjes hakte en zo veel mogelijk met touristbussen, of nog liever de trein te reizen.
Kochi is boven verwachting een prachtig plaatsje. Vol met oude coloniale gebouwen. Veel artistiekerige types en prima restaurantjes. Bijna dagelijks ga ik naar de teapot waar ze de lekkerste cheesecake verkopen die er is met blauwe bessen boven op.
Morgen ga ik met de boot 14 uur naar minicoy. Daarvoor moet ik de vroegere koning van de maladiven bedanken. Vroeger hoorde het bij de malladiven. Na een storm wilden de bewoners van minicoy wat geld hebben om de boel op te knappen maar gaf de koning geen thuis. Een Indiaas koninkrijkje was wat guller. Sindsdien zijn ze loyaal aan India en is het een van de Laccadiven. Tegenwoordig Lakshadweep geheten.
Als buitenlander mag je maar naar enkele eilandjes. Op dit moment was dit de enige betaalbare optie. Anders was het vliegen en priveboten omdat die andere ferry ter reparatie ergens langere tijd verblijft. Mijn naam is niet Wesley Sneijder dus geen prive boten.
Ik blijf er 5 dagen en dan weer terug met de boot. Op foto's ziet het er schitterend uit dus ik heb er zin in. Lekker lezen snorkelen beetje yoga en vooral niks doen is de planning.
Mensen het beste en tot na mijn exotische eiland non-avontuur
tijdens mijn eerste ritje met de bus in kerala had ik het systeem nog niet zo door. Ik stap in een bijna lege bus in en ga lekker vooraan zitten zodat ik nog van de omgeving kan genieten. Al vlug wordt de bus drukker en al gauw ben ik omringt door vrouwen. Ik ruik eens onder mijn oksels maar die ruiken niet naar axe. Na 5 minuten heb ik door dat hier het pakistaanse en iraanse model van kracht is. Alleen zitten de vrouwen hier voor in de bus en de mannen achter. Ik vraag het de conducteur nog maar even voor de zekerheid al zei het giebelen van de dames al genoeg. Ik ben dus maar wat naar achteren geschoven. Dit was nog wel grappig te noemen.
Toen ik mijn telefoon ging ophalen was ik met een , zogenaamde, fast bus. Dit zijn intercities. Ze nemen hun naam wel zere neus dus super fast zijn ze wel. Toen deze door een andere superfast bus werd ingehaald vroeg ik me al af of dit wel verstandig was. En ja hoor nog geen 10 miuten later stonden we stil. Er was een wegversperring. De superfst bus die superfast bussen inhaald, had dit voor de laatste keer gedaan. De vrachtwagen waar die tegen aan geknald was, had ook zijn laatste vrachtje vervoerd. Nog een wonder dat de mensen alleen wat schrammetjes bleken te hebben. Ik heb nog gevraagd of ik nog iets kon betekenen betreffende mijn minimale kennis van ehbo. Dit bleek, zover ik kon achterhalen , niet nodig te zijn. Beschramde mensen wilden ook niet dat ik mijn plaats in de inmiddels overvolle bus af stond dus al met al liep dit ook gunstig af.
Een volgende rit was de rit door de bergen van Kumily naar Kochi. Eerst even dit. Ik ben er van overtuigd dat je als F1 coureur over een flinke dosis talent en doorzettingsvermogen moet beschikken. Daarnaast dien je het geluk te hebben van een goed netwerk en voldoende sponsorgelden. Over dat laatste had onze chauffeur waarschijnlijk niet de beschikking. Voor de rest zou hij zich prima staande houden in het veld van F1. Vettel zou hem misschien te snel af zijn maar ik geloof echt dat hij, zelfs met zijn bus nog in de punten zou rijden op elk circuit dat niet omhoog ging.
Van Kumily is het dus voornamenlijk berg af en een bochtig parcour. Sommigen van de passagiers kunnen daar minder goed tegen. Zo ookmijn buurman die plots over me heen boog, daardoor het grootste deel van zijn ontbijt via oneigenlijke weg buiten de bus wist achter te laten. Ik schoof dus door naar de stoel aan de binnen pad om mijn buurman de frisse lucht en een open raam te gunnen. Dan maar even geen koffie en thee plantages.
Voor ons was het ook al zover waardoor mijn buurman nog net op tijd het luik naar beneden kon laten vallen om de voorraad van de jongen voor ons niet via het raam bij ons weer binnen te krijgen. Dat doet me denken aan die keer dat ik in een trein in India mijn raam niet op tijd dicht deed waardoor mijn haar en een deel van mijn gezicht het voedsel van een zieke jongen over zich heen kreeg. Nog een uurtje of 6 te gaan. Servetje er over en verstand op 0 dan kom je er vanzelf.
Nu terug in deze bus. Het binnen pad was goed gevuld wat inhield dat er iemand met zijn kruis op mijn schouder hing zonder er om gevraagd te hebben. Ja toen wist ik weer waarom ik mijn reisjes in stukjes hakte en zo veel mogelijk met touristbussen, of nog liever de trein te reizen.
Kochi is boven verwachting een prachtig plaatsje. Vol met oude coloniale gebouwen. Veel artistiekerige types en prima restaurantjes. Bijna dagelijks ga ik naar de teapot waar ze de lekkerste cheesecake verkopen die er is met blauwe bessen boven op.
Morgen ga ik met de boot 14 uur naar minicoy. Daarvoor moet ik de vroegere koning van de maladiven bedanken. Vroeger hoorde het bij de malladiven. Na een storm wilden de bewoners van minicoy wat geld hebben om de boel op te knappen maar gaf de koning geen thuis. Een Indiaas koninkrijkje was wat guller. Sindsdien zijn ze loyaal aan India en is het een van de Laccadiven. Tegenwoordig Lakshadweep geheten.
Als buitenlander mag je maar naar enkele eilandjes. Op dit moment was dit de enige betaalbare optie. Anders was het vliegen en priveboten omdat die andere ferry ter reparatie ergens langere tijd verblijft. Mijn naam is niet Wesley Sneijder dus geen prive boten.
Ik blijf er 5 dagen en dan weer terug met de boot. Op foto's ziet het er schitterend uit dus ik heb er zin in. Lekker lezen snorkelen beetje yoga en vooral niks doen is de planning.
Mensen het beste en tot na mijn exotische eiland non-avontuur
-
28 November 2012 - 12:22
Mireille:
Nou Erik, wow, dat worden een paar mooie dagen die je voor de boeg het!
Geniet ervan,
Groetjes en liefs vanuit koud en mistig Eindhoven, xxxx -
28 November 2012 - 13:52
Laura:
Ha Erik, wat weer een heerlijk verhaal, zou zo met je willen ruilen! Geniet nog even flink want voor je het weet zit je weer vertrouwd tussen de hekken bij ons te nachtbraken.. Have fun! -
29 November 2012 - 20:01
Max:
He broeder,
Erg gelachen om je 'servetje erover en verstand op nul verhaal'. Zo zie je maar weer: slechte ervaringen plegen wij mensen in de loop van de tijd te vergeten danwel te bagatelliseren. Dit omdat we anders bijvoorbeeld nooit meer een wortelkanaalbehandeling durven te ondergaan. Hierover gesproken. Ik heb van de week weer een kroon laten plaatsen ter vervanging van een mega-grote en verrotte vulling. Het feit dat dit een mega-grote vulling betreft is in dit verhaal zeer relevant omdat dientengevolge er een mega-klein stompje overblijft die op zijn beurt weer dientengevolge supergevoelig is. Dit alles is overigens voorkennis waarover ik bij het betreden van de tandartsstoel nog niet beschikte. Bij aanvang van de behandeling stelt mijn vlaamse lieftallige tandarts voor om niet te verdoven waarbij zij twee argumenten gebruikt:
Ten eerste is de behandeling zo kort dat een verdoving niet nodig is. Ten tweede: Alleen bij zeer gevoelige patienten zou je, in hoogst uitzonderlijke gevallen een verdoving kunnen overwegen....... Drie keer raden wat ik antwoordde toen ze vroeg of ik toch een verdoving wilde... 'Nee niet nodig'. Eerst de noodkroon eraf. Shit dat doet pijn (tranen in mijn ogen) maar niks laten merken natuurlijk want ik ben dan wel een zeer gevoelige jongen maar dit betreft natuurlijk alleen mijn zeer goed ontwikkelde emotionele kant. Fysiek kan ik alles aan! Dan zegt ze met haar zachte vlaamse tongval: Nu ga ik je tand even droogblazen. Dit kan wat gevoelig zijn'. 'jaja, zal wel meevallen', dacht ik nog. Laat ik niet overdrijven maar Jozef mengele is er een mietje bij. Alsof je in een open zenuw ligt te wroeten en het leek wel uren te duren. En je kan natuurlijk geen kant op in zo'n stoel met je mond open en allerlei gereedschap erin. Nadat het allemaal klaar was kon ik nog net op semi-nonchalante wijze uitbrengen dat het toch wel wat pijn deed. In de auto werd ik dizzy van de pijn. thuis direct mijn beproefde cocktail van twee parcetamol met een ibuprofen naar binnen geklokt waarna ik na een uurtje weer een beetje functioneerde.
Kern van dit verhaal is hoe makkelijk je ergens intuint en hoe makkelijk je wordt gemanipuleerd door iemand de onmogelijke en onvolledige keuze voor te leggen tussen ultra-mietje-met-verdoving of de onverdoofde-niet-eens-bikkel-maar-volslagen-normale-patient. Pas als het te laat is besef je dat er nog een derde optie is: die van ultra-bikkel-met-verdoving waar toe ik had moeten behoren. Belangrijkste les: laat je niet inpakken door een beperkte multiple choice. Er zijn altijd meer opties.
Ik hoop wel dat je de niet-afgeladen-volle-touristenboot neemt zodat je niet direct al vertrapt wordt op het dek danwel halverwege zinkt met de schuit.
Zoals je zult begrijpen spreken mij je voorgenomen activiteiten op het eilandje me erg aan behalve dan dat lezen, snorkelen en yoga. Ik wens je wederom heel veel plezier en tot later.
Ga ik nu genieten van de Pixies met Where is my mind? (GENIAAL) Echt zo'n liedje wat je wel kent als je het hoort maar niet weet van wie maar nu dus wel met dank aan Spotify!
Groeten Max -
01 December 2012 - 17:32
Tanja:
Ha nachtbroeder!
Nice! Mooi verhaal, wat hier toch ook zorgt voor een lach.
Geniet er nog maar even van, dan zien wij je binnenkort weer.
Grtz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
