wat goede muziek een ellende kan berokkenen

Ik bedenk me hier opeens dat voor elke goede muziekant er 1000den mensen zijn geweest die het ook hebben geprobeerd. Ze zijn vroeg of laat afgehaakt of hebben, nog erger, het niet opgegeven. In een geluidsarme ruimte of op een onbewoond eiland is dit niet zo erg. En hier in Rishikesh leer ik er gelijkmoedig onder te blijven als iemand de hele dag het zelfde deuntje repeteerd op de pas aangeschafte tabla, sitar, djembe enz. Maar komt het leren van gelijkmoedigheid niet bij de mensen op dan zorgt het voor een orkaan van ergernis.

Gisteren ben ik met andere Erik en een spaanse jongen naar een chanti werkplaats in Rishikesh stad gegaan. Daar worden muziekinstrumenten gemaakt of je kunt ze zelf maken. De digeridoo is erg populair. Heb er een paar uur dorgebracht. 2 jongens waren bezig een ditsch te maken en mijn medereizigers zijn het vanplan. Ik was alleen maar mee om de orkaan van ergernis te doen opzwellen in de omgeving door mijn lippen ongecontroleerd te laten wiebelen aan het begin van de holle pijp van de didge. Gelukkig voor de omgeving werd ik geregeld op thee en lassi (niet die hond maar een yoghurtdrankje) getrakteerd.

De laatste dagen zijn we naar het watervalletje gegaan en op het strand. Ook zijn we zondag weer naar een grotje geweest. Ditmaal gesloten zonder saddhu die vroeg of we thee wilden. Hierop zeg ik altijd meteen volmondig ja ipv eerst beschaafd 2x nee te zeggen zoals gebruiukelijk is. Het was in ieder geval een mooie wandeling in het bos. Een paar wandelende struiken (middels een boerin wiens voeten er onderuit staken) konden we de weg goed vinden.

Morgen zit ik in de bus naar Dharamsala. Is zien wat daar te beleven valt.

Mensen de laatste groeten uit Rishikesh